Cengiz KAYA

Biraz geçte olsa farkettiğim ve tavsiyesini aldığım kitaplardan diyebilirim.Ayrıca sindire sindire okumanızda fayda var.Aşağıda kitaptan bir kaç alıntı yapıcam.Henüz bitmedi ama birazda ağır bir kitapmış okuyuncada hak verdim doğrusu.Her babayiğit kaldıramaz :)

----Alıntı----

her şeye, herkese sadece katlanıyordum. sokağa adımımı atar atmaz, kendimi bir yığın muvazaanın, gafletin esiri görüyordum ve bulunduğum yerden, yaptığım işten gayri her yer, bana erişilmez şekilde güzel ve harikulâde görünüyordu.

postanede elime geçen uzak yerlerden gelmiş her mektup, kartpostal beni çıldırtıyordu. peru, arjantin, kanada, mısır, kap, nereden gelmiyordu bu mektuplar? iki sokak ötede, tek bir odada tahtakurularıyla haşır neşir olan şu ihtiyar yahudi kadının meksika'da bir kardeşi vardı. komşusu hahamın kız kardeşi arjantin'de kürk ticareti ediyordu. öteki taraftaki rum bakkalın oğlu mısır'da idi. yeğeni chicago'da hocalık yapıyordu. ve ben onlara gelen mektupların zarflarına bakar bakmaz, gözlerim kendiliğinden kapanıyor, etrafım değişiyor, kendim bir başka adam oluyordum. kaçmak, her şeyi bırakıp gitmek!..

fakat hayır, bütün bunları yapabilmek, kendisini alışkanlıklarının dışında denemek için başka türlü adam olmak lazımdı. koşmak, kımıldamak, atılmak, istemek, isteyişinde devam etmek lazımdı. bütün bunlar benim için değildi. ben biçare bir gölge idim. yanımdan biraz sürtünerek geçen her adamın peşine takılan, ondan ayrılır ayrılmaz, iki kedi yavrusu gibi birbirine sokulan, birbirinin kucağında gülen, ağlayan, bilhassa ağlayan iki çocukla çapaçul, biçare bir gölge... "gül!" dedikleri yerde gülen, ağla veya konuş dedikleri yerde konuşan, ağlayan, enteresan buldukları zaman enteresan olan, yüzüne bakmadıkları gün mevcut olmayan biçarenin biri.

--- Alıntı---

 -..bir reçel kavanozuna düşmüşüm gibi bütün ömrümce tatmadığım bir yığın tatlı serzenişler içinde yavaş yavaş boğuluyordum.

-hayatta uğradığımız bütün güçlükler az çok kafamıza gelen ilk fikirden bir türlü silkinip çıkamayışımız yüzünden değil midir?

-...bütün hayatım boyunca dikkat ettim. insanın daima en çok korktuğu şeyler başına geliyor.aristidi efendinin imbiğinin patladığı gece yanarak ölümünden sonra sonra bir gün muvakkithanede idim. herkes kazaya dair bir şeyler anlatıyordu. şimdi hatırlamadığım birisi de onun bu cinsten bir kazadan korktuğunu garip bir tesadüf gibi söylemişti. o zamana kadar hiç ağzını açmadan konuşmayı dinleyen nuri efendi birdenbire elindeki saati bırakarak:
-bana kalırsa bu hiç garip değildir. belki tabii umurdandır. hal yoktur, mazi ve onun emrinde bir istikbal vardır. biz farkında olmadan istikbalimizi inşa ederiz. aristidi efendi bu tecrübelerine başladığı anda akibetini hazırlamıştı. ölümü kendisine hazırdı. bunu bilmiş olmasına niçin hayret ediyorsunuz?'' demişti.

ve belki de kitaptaki en vurucu cümle: menfaatler istikametini değiştirirse mantık da değişir.

 --- Alıntı---